Αναγνώστες

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016

Οι σκέψεις μιας τρελής τρελής φοιτήτριας ( part 1 )



Είμαι 23 και φοιτήτρια πλέον δε με λες. Τρελή, ναι.  Όταν όμως τελείωνα το πρώτο έτος της σχολής, πίστευα πως ήξερα πλέον τα πάντα όσον αφορά τη φοιτητική ζωή. Κούνια που με κούναγε! Βρήκα λοιπόν ένα μικρό κειμενάκι που είχα γράψει τότε, πίσω στο 2012. Θα ακολουθήσει part 2 με τις σκέψεις μιας τρελής τρελής αποφοίτου. Ξέρω, ανυπομονείτε να σας πω πόσο τέλεια είναι η ζωή της ανεργίας. 




Χριστίνα ΜαρέσειΝαΚλαίωΤηΜοίραΜου, 2012. ( Mε σχόλια στις παρενθέσεις της Χριστίνας ΚοίταΜεΠήραΠτυχίοΝιανιανια, 2016 )

Είσαι βρέφος, παιδί, έφηβος και ξαφνικά.... ενήλικας! Είσαι 18 και νόμιμα πλέον είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου. ( Ναι, ας πούμε το να βάψεις τα μαλλιά σου κόκκινο φωσφοριζέ ήταν μια πράξη που θα μπορούσες να αποφύγεις. Λέω εγώ τώρα. ) Βλέπεις άλλους ενήλικες γύρω σου και σκέφτεσαι : "Μπα, αποκλείεται, πλάκα μου κάνουν. Δεν είμαι ενήλικας, δε νιώθω έτσι!''. Και δεν φτάνει αυτό, το πρώτο σοκ του στυλ ''γερνάω, βοηθήστε με!'' συμπίπτει και με ένα άλλο μεγάλο γεγονός της ζωής σου. Την φοιτητική ζωή. Εκεί να δεις γέλια! ( ΧΑΧΑΧΑ ναι κοίτα με πως γελάω. Νομίζεις πως είσαι και γριά. Νιάνιαρο ). Την περίμενες πως και πως και τώρα έχεις πελαγώσει. Τελικά το φαγητό για να μαγειρευτεί θέλει κάποια διαδικασία. Και τι βαρετό που είναι να μαγειρεύεις μόνο για τον εαυτό σου! ( ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΝΑ ΞΑΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΩΣΑΙΚΟ. ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΘΑΡΙΖΕΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ.) Μα πόσο γρήγορα λερώνεται αυτό το σπίτι πια; Σκουπίζεις. Ξαναλερώνεται. Τα παρατάς. ( NAI TA ΠΑΡΑΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΙΔΙΟ ΜΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΑΓΙΣΣΑΣ ΣΤΟ ΧΑΝΣΕΛ ΚΑΙ ΓΚΡΕΤΕΛ. Στο πιο αηδιαστικό. ) Βγαίνεις έξω να ξεσκάσεις ρε παιδί μου. Ξαναβγαίνεις. Είσαι έξω συνέχεια.( Και τρως. Και γίνεσαι βουβάλα ). Σε κάποια φάση το σιχαίνεσαι ακόμη και αυτό. Αρχίζεις να κλείνεσαι στον εαυτό σου. Πήγες στο άλλο άκρο. Είσαι μέσα όλη μέρα αγκαλιά με το laptop.  Συνειδητοποιείς ότι πρέπει να περάσεις και κανένα μάθημα. Διαβάζεις πυρετωδώς. Δίνεις, κι αν τα περάσεις καλώς, αλλιώς έχει ο Θεός τον Σεπτέμβρη. ( Βασικά, δε δίνεις καθόλου. Τι να σου κάνει ο Θεός μαρή όταν κάθεσαι και κλαις τη μοίρα σου όλη μέρα; ) Και κάπως έτσι περνάει ο 1ος χρόνος της ενήλικης - φοιτητικής σου ζωής. Σε αφήνει μπερδεμένο όμως με πολλές καινούριες εμπειρίες. Αν κάτσεις να τις επεξεργαστείς ίσως βγάλεις κάποιο νόημα. Το νόημα που έβγαλα εγώ; Δεν μπορεί κανείς να σου πει πως να ζήσεις την φοιτητική σου ζωή ή πως να συμπεριφερθείς σαν ενήλικας. Αυτός που ήσουν και πριν, είσαι και τώρα, απλώς σου έβαλαν μια ταμπέλα. ( Ναι, βασικά εσύ πρώτος έβαλες την ταμπέλα, δε σου φταίνε οι άλλοι. Ας μην την έβαζες. Τζίζους! ) Ε και; Επειδή είσαι φοιτητής είναι απαραίτητο πως θα ξεσαλώσεις και θα κάνεις ό,τι παλαβομάρα σου κατέβει; Αν όλη σου την ζωή αντιπαθούσες τα club και τα ξενύχτια, τι σε κάνει να πιστεύεις πως θ' αρχίσουν να σ' αρέσουν τώρα; ( Τα ξενύχτια θα γίνουν οι καλύτεροί σου φίλοι. Deadlines, my friend, deadlines. ) Και μην ξεχνάς. Στόχος δεν είναι να περάσεις όσο πιο έξαλλα γίνεται αλλά να μάθεις πέντε πράγματα και να πάρεις αυτό το ρημαδιασμένο το πτυχίο. Γι' αυτό, κεφάλια μέσα! ( ΤΟ ΠΗΡΑΜΕ ΤΟ ΠΗΡΑΜΕ ΟΕΟΕΟΕΟΕ. Εμμ ναι ναι Χριστίνα, κεφάλια μέσα. Όχι πως το τήρησες και πολύ αυτό τα επόμενα χρόνια. Όλο κρίσεις πανικού ήσουν καλό μου, κι από δουλειά τίποτα. Τουλάχιστον στο 4ο έτος το πήρες απόφαση. Οπότε... ΤΟ ΠΗΡΑΜΕ ΤΟ ΠΗΡΑΜΕ ΟΕΟΕΟΕΟ. Κι ας ήμασταν χαζούλια συναισθηματικά παιδάκια. )

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου