Αναγνώστες

Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2018

Μια...αλλιώτικη συνέντευξη ( Το αρχηγείο - Χριστίνα Κωνσταντουδάκη )

Άλλοι δέκα αιώνες πέρασαν μέχρι να γράψω σε αυτό εδώ το blog κι εντωμεταξύ, είμαι στο 2ο έτος σε μεταπτυχιακό σχετικό με φιλαναγνωσία, προσπαθώ να τελειώσω τη σχολή δημιουργικής γραφής, και μετακόμισα Αθήνα. Α! Και εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο!



Γι' αυτό λοιπόν το βιβλίο, θα μιλήσουμε σήμερα. Δε θα μιλήσω όμως εγώ, ή τουλάχιστον, όχι μόνο εγώ. Η Νάσια Αλεξανδρίδη, εκπαιδευτικός δημοτικής εκπαίδευσης και πολύ καλή μου φίλη, διάβασε δυνατά "Το αρχηγείο" ( εκδόσεις Βιβλιοσκόπιο )  στους μικρούς μαθητές της, τον Νίκο 9 και την Αφροδίτη 7 ετών, ( περισσότερες πληροφορίες για την καμπάνια "Διαβάζω δυνατά" εδώ  ) κι αυτοί έγραψαν την κριτική τους.. αλλά το πιο υπέροχο; Μου ετοίμασαν μια χορταστική συνέντευξη! Η δασκάλα τους συνδύασε την εκμάθηση της διαδικασίας της συνέντευξης με τη φιλαναγνωσία, και κάπως έτσι, το μάθημα έγινε ενδιαφέρον κι απέκτησε προσωπική χροιά για τα παιδιά! Συγχαρητήρια είναι το λιγότερο που μπορώ να πω.

Αρχικά, η Νάσια μου περιέγραψε τη διαδικασία που ακολούθησε και πως φάνηκε το βιβλίο στα παιδιά:


Βιαζόντουσαν να ανοίξω τις σελίδες και να τους διαβάσω την ιστορία. Στην αρχή, παρατήρησαν πόσο μεγάλο βιβλίο είναι σε ύψος και πόσο όμορφο ήταν το εξώφυλλο. Ύστερα, ανοίξαμε την πρώτη σελίδα - εκεί που έχει ένα χάρτη όλων των ηπείρων και αναφέρει πως λέγεται σε κάθε χώρα η λέξη "αδερφός" - κι άρχισαν να διαβάζουν τις λέξεις ενθουσιασμένα. Με ρωτούσαν ποια χώρα είναι αυτή και πως προφέρεται η λέξη. Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης δεν με διέκοψαν καθόλου. Μάλιστα, καθόντουσαν αγκαλιά και προσπαθούσαν να δουν κι οι δυο τις εικόνες για να μην χάσουν σελίδα! Όταν τελείωσε η αφήγηση, η Αφροδίτη πετάχτηκε "Μόνο αυτό ήταν; Δεν έχει άλλο;". Μετά συζητήσαμε. Ο Νίκος τα κατάλαβε όλα. "Η αποθήκη ήταν το αρχηγείο κι ο γίγαντας ο μεγάλος αδερφός τους. Κυρία, γυρίστε πίσω τις σελίδες. Να, εδώ κρατούν ξύλινες κουτάλες και το άλλο για να σουρώνουν τα μακαρόνια, Πώς δεν το κατάλαβα από την αρχή;". Η μικρή, χρειάστηκε λίγο επεξεργασία των εικόνων για να καταλάβει πως όλα αυτά ήταν στη φαντασία των παιδιών. Όμως, έκανε παρατηρήσεις που ούτε εγώ είχα σκεφτεί! "Γιατί στο εξώφυλλο έχει τον Μάνο στο ηφαίστειο; Αφού μόνο η Δήμητρα πήγε. Γιατί δεν φαίνεται πουθενά το βότσαλο;" Είπε και κάποιες ερωτήσεις για τη συνέντευξη. Ύστερα, η Αφροδίτη έπρεπε να πάει σε μάθημα πιάνου και έφυγε λυπημένη γιατί ήθελε να κάτσει κι άλλο. Συνέχισα με τον Νίκο να γράφουμε την κριτική και τη συνέντευξη. Διαβάσαμε και το βιογραφικό της Χριστίνας και γέλασε πολύ! Τον βοήθησα λίγο στη διαδικασία, μιας κι ήταν η πρώτη μας συνέντευξη. Το μόνο που θα μου μείνει, είναι μια ερώτηση: "Κυρία, γνωρίζετε μια συγγραφέα; Δηλαδή, είναι φίλη σας; Δηλαδή, όντως θ' απαντήσει στη συνέντευξη;" και όλα αυτά με γουρλωμένα μάτια! Ήταν απίστευτος και διάβασε με τόση προσήλωση τις απαντήσεις της! Μόνο που τώρα μου ζητάει να κάνει συνέντευξη και με άλλους συγγραφείς. Ή μάλλον, ποιητές..γιατί έχουμε αρχίσει να γράφουμε ποίηση κι έχει ενθουσιαστεί

Η κριτική του Νίκου



Αυτό το βιβλίο έχει την πλοκή που του χρειάζεται, δηλαδή με εμπόδια και ανατροπές που σου προκαλούν το ενδιαφέρον. Η Δήμητρα κι ο Μάνος είναι αδέλφια με θάρρος, με πολλή φαντασία και χιούμορ. Το βιβλίο αναφέρεται στις αδελφικές σχέσεις και στη φαντασία των παιδιών.


Συνέντευξη από τον Νίκο ( με την βοήθεια της Αφροδίτης )




1.       Πώς αρχίσατε να γράφετε παραμύθια;

Παραμύθια άρχισα να γράφω από πολύ μικρή! Ήμουν περίπου στην ηλικία σας! Θυμάμαι το πρώτο παραμύθι που έγραψα όταν ήμουν 9 χρονών ήταν γύρω στις πέντε σελίδες κι έλεγε για έναν μαγικό χιονάνθρωπο και τη φιλία του με δύο παιδιά. Από τότε, άρχισα να γράφω κάθε μέρα και να ταξιδεύω σε δικούς μου μαγικούς κόσμους.

2.       Τι κάνετε στον ελεύθερό σας χρόνο εκτός από το να γράφετε παραμύθια;

Διαβάζω! Ιστορίες για παιδιά αλλά και για λίγο πιο μεγάλα παιδιά, που είμαστε εμείς οι μεγάλοι. Να σας πω όμως την αλήθεια..πιο πολύ μ’ αρέσουν τα παραμύθια!

3.       Γράφετε μόνο για παιδιά ή και για μεγάλους;

Γράφω και για μεγάλους αλλά πιο πολύ μ’ αρέσει να γράφω για παιδιά! Οι μεγάλοι καμιά φορά είμαστε λίγο βαρετοί.. Έχει πιο πολύ πλάκα να γράφω για παιδιά γιατί έτσι, μπορώ κι εγώ να γίνω ξανά παιδί για λίγο!

4.       Γιατί γράψατε αυτό το παραμύθι και πως σας ήρθε αυτή η έμπνευση;

Έχω έναν αδερφό, τρία χρόνια μικρότερο. Όταν ήμασταν μικρά, παίζαμε συνέχεια παιχνίδια με την φαντασία μας! Έξω στις λάσπες σκάβαμε αυλάκια με νερό και φτιάχναμε καραβάκια από ξύλο και φύλλα δέντρων και παίζαμε ναυμαχία! Κατεβάζαμε όλες τις μαξιλάρες του καναπέ , αναποδογυρίζαμε το τραπεζάκι του σαλονιού και κάναμε πως είναι το καράβι μας που επιπλέει πάνω στην λάβα κι οι μαξιλάρες τα βράχια! Παίζαμε ακόμα και το «Νηπιαγωγείο» με τις κούκλες μου κι ο αδερφός μου ήταν ο διευθυντής! Κάπως έτσι σκέφτηκα την ιστορία του Μάνου και της Δήμητρας. Δύο αδέρφια – στρατιώτες που παίζουν με την φαντασία τους...ή μήπως και όχι; Το αρχηγείο, κάποτε θα το πάρουν πίσω, η φαντασία δεν έχει όρια! Και πολλές φορές δεν ξεχωρίζει από την πραγματικότητα...

5.       Πως ήταν η συνεργασία σας με την εικονογράφο;

Η αλήθεια είναι, πως δεν ήξερα ποια θα είναι η εικονογράφος του παραμυθιού μου πριν τελειώσει η όλη διαδικασία. Βέβαια, η υπεύθυνη του εκδοτικού οίκου, μου έστελνε συνεχώς εικόνες από την εικονογράφηση για να λέω την γνώμη μου. Πραγματικά, είχα ενθουσιαστεί, ειδικά όταν είδα πως έβαλε την Δήμητρα να φοράει γυαλιά, όπως εγώ! Μετά, έμαθα πως αυτή η εικονογράφος είναι η Marcela Calderon, μια υπέροχη κυρία από την Αργεντινή! Ξέρετε πού είναι η Αργεντινή; Στην Νότια Αμερική! Κι εκεί δεν μιλάνε ούτε Ελληνικά, ούτε Αγγλικά! Μιλάνε Ισπανικά! Η υπεύθυνη λοιπόν του εκδοτικού μου, μετέφρασε το δικό μου κείμενο που ήταν στα Ελληνικά και το έκανε στα Αγγλικά ( όχι στα Ισπανικά γιατί ήμασταν τυχεροί κι η Marcela ξέρει τέλεια αγγλικά! ). Έκανε δηλαδή ολόκληρο ταξίδι η ιστορία μου! Μετά που μίλησα με την Marcela, όταν πια ήξερα ότι αυτή είναι η εικονογράφος, την ευχαρίστησα για την υπέροχη δουλειά που έκανε και την πανέξυπνη εικονογράφηση. Δεν ξέρω αν προσέξατε, αλλά όσο βρισκόμαστε μέσα στη φαντασία του Μάνου και της Δήμητρας, η τεχνική της εικονογράφησης είναι διαφορετική από όταν γυρίζουμε στην πραγματικότητα! Αυτή η μικρή λεπτομέρεια είναι η αγαπημένη μου στο βιβλίο.

6.       Με αυτό το παραμύθι θέλετε να δείξετε πως δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ την παιδική μας ηλικία;

Aκριβώς! Αν όλοι οι μεγάλοι θυμόμασταν τον τρόπο που σκεφτόμασταν όταν ήμασταν μικρά παιδιά όπως εσείς, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Και γεμάτος λούνα πάρκ!


7.       Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα;

Βασίζεται στα παιχνίδια που παίζαμε με τον αδερφό μου όταν ήμασταν μικρά, όπως σας είπα και πριν. Συνήθως κι εμείς σταματούσαμε το παιχνίδι για να φάμε μεσημεριανό και τα μακαρόνια με κιμά ήταν το αγαπημένο μας φαγητό! ( Κι ακόμα είναι... Όπως κι η μερέντα, αλλά προσέχουμε πόσο τρώμε για να μην πάθουμε ό,τι έπαθε ο Μάνος! )

8.       Πως νιώσατε όταν είδατε «Το αρχηγείο» στα βιβλιοπωλεία;

Ήταν κάτι από μέσα μου, κάτι από την ψυχή μου κι ήταν τόσο όμορφο να το βλέπω εκεί έξω αλλά και τόσο παράξενο! Δεν το πίστευα στην αρχή! Έλεγα πως θα κλείσω τα μάτια μου και θα εξαφανιστεί...


9.   Έχετε αρχίσει να γράφετε κάτι καινούριο;

Γράφω συνέχεια κι έμπνευση μου δίνουν τα πάντα γύρω μου! Η νεραντζιά κάτω από το μπαλκόνι μου, η σκιά που κάνει η λάμπα στο ταβάνι και μοιάζει με μισοφέγγαρο, ένας άσπρος μαρκαδόρος, μια μάλλινη κουβέρτα.. Υπάρχουν κάποιες ιστορίες που έχουν τελειώσει και κάποιες άλλες που είναι μόνο ιδέες και περιμένουν τη σωστή ώρα να αποτυπωθούν στο χαρτί.

    10, Θα θέλατε να δώσετε μια συμβουλή ή κάποιο μήνυμα στους μεγάλους και στα παιδιά;


Να μην χάσετε ποτέ την φαντασία σας! Είναι ό,τι σημαντικότερο έχετε.





Νίκο, Αφροδίτη και Νάσια, σας ευχαριστώ τόσο πολύ για την υπέροχη συνέντευξη και σας εύχομαι μακρινά και συναρπαστικά ταξίδια μέσα από βιβλία μικρά και μεγάλα!

Με αγάπη,

Χριστίνα



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου